Sincap...
Çıktığım ağaçtan inerken düşündüm doğrusu.
Bana bütün bunları söyleten keder mi?
Bir insanoğlu olsaydı yanımda, hiç beklemeden onaylardı 'derinden yaralı' olduğumu.
Bana sorulacak olsa, görünüp görünüp kaybolan sincabı göstermek isterdim ona, bir lokma kadar olup da yine de hareketlendirebilen karanlık ormanı.
Kuşku yok ki, içimde kıpırdayıp duran sakin sevincin resmidir onun ruhu.
Sincap ormana doğru çekiyordu yolumu.
Ece Temelkuran - Kıyı Kitabı
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder